BLOG

Ik leef in een land waar een appel op straat
gewoon een appel kan liggen wezen.
Ik fiets hard en ben ‘m al voorbij.
Maar op de terugweg – wel dezelfde route dan –
is die appel beslist en zeker voor mij.
Is het niet gek om te stoppen voor een appel op straat?
Om ‘m op te rapen en mee te nemen?
Appels zijn duur en ik weet zeker dat mijn konijn
ervan gaat smullen,
er blij mee gaat zijn – zijn flanken gaan dan een beetje rillen –

Dus op weg naar huis,
als Hans en Grietje neem ik dezelfde route terug.
In de bocht waar ‘ie lag, die appel,
zo’n mooie, zo’n rooie,
is niets meer te bekennen, weg!
En gek, ik ben blij,
er bestaan meer mensen zoals mij.
Die het de moeite waard vinden een appel op te rapen.
Ik besef dat ik niet ‘daarstraks’ en ook niet ‘later’,
maar alleen dát ene moment díe appel had kunnen pakken.
Ik heb het niet gedaan, is het niet gek?

Met lege handen fiets ik naar huis
en vervolg ik mijn weg, langs de vijver, het park…
Laat daar nou toch nóg een appel liggen!
Een halve met modder dat dan weer wel, maar hé,
wat weet mijn konijn
van een hele of halve?
Ik stop en stap af, déze appel, van mij.
Met het steeltje tussen mijn vingers,
neem ik ‘m mee, – nog een keer blij –
Konijn zeer tevree.
Is het niet gek?

Dolf Jansen, De Beeldenstorm Oudejaars

Stadsschouwburg. Eerste rij. Ik zet me schrap. Gelijk bij opkomst is het raak. De mevrouw twee stoelen verderop met een knalgele jas op haar schoot wordt door Dolf aangesproken en met haar jas in de hand vliegt hij achter de coulissen met de mededeling dat hij ook zo’n exemplaar in bezit heeft. Hij komt terug met een geel hesje en houdt deze samen met de verworven jas triomfantelijk omhoog. Vanaf de eerste minuut moet ik lachen. Zo verschrikkelijk lachen dat mijn buikspieren beginnen te protesteren. Wat een humor, wat een vaart deze kleine tanige man die zo groots en imponerend voor me staat. Totdat… Feilloos weet hij de aandacht van het publiek te vangen totdat hij zijn punten maakt. Want Dolf heeft een verhaal. Een verhaal dat verteld wil worden. Met zijn grappen en scherpe satire weet hij mij van het ene op het andere been te zetten. De Beeldenstorm zet in sneltreinvaart onze maatschappij neer zoals deze zich manifesteert. En Dolf prikt en wikt. Wil in gesprek met mensen. Punten weghalen en komma’s plaatsen. Veel stof tot nadenken. Als de bladblazer in beeld komt, knijp ik ‘m wel een beetje. En ik denk, die Dolf, dat is zelf de bladblazer vanavond. Hij schudt de boel flink op, de wind eronder, alles van zijn plek. Met die frisse en optimistische wervelwind brengt hij in beweging en mijn gedachten dwarrelen als blaadjes in de lucht. Het is heerlijk en ik wil niet dat dit ophoudt.

Als ik later in bed lig gaan mijn gedachten verder. Het stormt nu in mijn hoofd. Tussen de bedrijven van het slapen door. Wat nou, als niet de politicus maar de cabaretier de richting van het land aangeeft? Als we ons zouden laten inspireren door mensen zoals Dolf? Waar zijn we eigenlijk zonder hen? Zij, die hun hoofd durven uitsteken en het blad durven blazen. Die de stoffige gevestigde orde in de wind gooien. Laten zien dat er andere waarheden bestaan dan die van het geld en de economie. Met zijn bijna staccato poëtische intermezzo’s veegt Dolf vol gevoel al het blad weer op één hoop en wijst hij op de berg van de toekomst. Geen gouden berg, hij maakt het niet mooier dan het is. Wel wijst hij op een menselijke, humane samenleving met hart voor elkaar en voor de aarde waarop wij leven. Met zijn bladblazer heeft hij al mijn rottende bladeren weggeblazen en de jonge frisse blaadjes weer tevoorschijn getoverd. Zo gemakkelijk kan dat gaan. Ik wil meer lachen om Dolf. Om heel veel grappen van hem. Dusdanig dat ik er nog dagen spierpijn in mijn buik van heb. Ik wil dat de grappen de boventoon voeren en dat het niet meer nodig is om de mensen wakker te schudden met zijn punten. Hoelang gaan we mensen als Dolf nodig hebben? Wanneer gaan we de ‘nar van de koning’ serieus nemen? We zouden onze eigen bladblazers ter hand kunnen nemen. Waarmee we in onze eigen omgeving de boel opschudden. Fris en vrij. Met liefde voor de aarde en voor onze medemens. Op kleinschalig niveau met een grootse uitwerking. Hoe simpel kan het zijn. Blaas blad! Wees aardig voor elkaar! Komma, Vooral veel komma’s. Dolf, dankjewel! Punt ,

Mooie ontmoetingen. Je weet wel, van die mensen die ‘zomaar’ op je pad komen. Spontaan, niet gepland. Zoals vandaag. Met lieve vriendin bijpraten onder het genot van een wandeling door eigen stad. Ons verwonderen over het moois dat we daar treffen. Zitten op een bankje, foto’s maken van de prachtige natuur. Een filmpje om het geluid van het water mee naar huis te nemen. Genieten van zon en samenzijn. Een mooie ontmoeting op zichzelf. En dan treffen we de tuinman. En schrijf ik naderhand dit gedicht.

De Tuinman in de Hof van Heden

Fonteinen, waterlelies, korenbloemen in het veld,
de tuinman met zijn stro’en hoed, die ons vriendelijk begroet.
We wanen ons in het buitenland, daar komt hij ook vandaan.
De hoed geeft bescherming aan hoofd en schouders,
de geweven stroken lucht.
Op zoek naar onkruid en pratende planten,
diploma van filmacademie op zak.
Het leven een droom, in alles een groeimoment zien,
dat wat je zaait, dat zal je oogsten.
De zomer is heet, de zon staat hoog.
De planten, bevrijd van het onkruid, nu kwetsbaar en droog,
snakken naar water.
Wie het ziet, zal ze laven en luist’ren naar wat ze te zeggen hebben:
De droom op ons pad zal wortelen in díe grond,
waar hij het licht en het water vond.

Ik las het boek De Keuze, leven in vrijheid. Onlangs geschreven door dr. Edith Eva Eger op 90-jarige leeftijd. Over hoe zij als 16-jarige Auschwitz overleeft en aansluitend de dodenmars. Hoe zij als immigrant in de Verenigde Staten het gruwelijke verleden een plek probeert te geven. Over dat ze klinisch psycholoog wordt en zichzelf heelt met vallen en opstaan. En vele mensen helpt hoe ze met hun problemen om kunnen gaan.

Bevrijd uit het concentratiekamp heeft Edith ervaren dat ze nog steeds gevangen zit. Ditmaal in haar eigen gedachten. Het geheugen is heilig maar ook behekst, schrijft ze. Vrijheid is ontsnappen aan het concentratiekamp van je eigen gedachten en de persoon worden die je zou moeten zijn.
We kunnen er niet voor kiezen om de duisternis te laten verdwijnen, maar we kunnen ervoor kiezen om het licht te koesteren. Jezelf bevrijden van je verleden, mislukkingen en angsten, woede en fouten, van spijt en onverwerkt verdriet. Vraag jezelf niet af wat je van het leven verwacht, maar vraag je af wat het leven van jou verwacht is wat Viktor E. Frankl schrijft in zijn boek : De zin van het bestaan.
Elk moment is een keuze, you have a CHOICE:
Compassion, Humour, Optimism, Intuition, Curiosity, self-Expression.

Vandaag is het Bevrijdingsdag. Voor mij een dag, waarop ik aan mijn ouders denk. Hoe de oorlog nooit echt uit hen gegaan is. Vrij en toch niet. En hoe de oorlog ook bij mij lange tijd naar binnen is gesijpeld. Wat is het bevrijdend en inspirerend om een boek als dit te lezen. Vrijheid ervaren los van welke situatie je je in bevindt. Dr. Edith Eva Eger wil met haar boek mensen uitnodigen de keuze te maken vrij te zijn. Als iemand kan weten hoe het zit is zij het. Zelf zegt ze, als ik het kan, dan kan jij het ook.
Ik zeg: steek de vlag maar uit!

Ik ga me vandaag inschrijven bij de Kamer van Koophandel. Een zakelijke en formele stap in een avontuur waaraan ik vier jaar geleden begon. Destijds was ik nog mantelzorger en herstellende van een ‘herni-jaar’. Ik had me opgegeven voor een creatieve workshop, maar kon daar vanwege mijn mantelzorgactiviteiten helaas niet aan deelnemen. Toch maar een andere workshop uitgezocht. Ecoline. Dat was lang geleden dat ik daar mee gewerkt had. Het bleek een totaal andere workshop te zijn dan ik verwacht had. Maar wat een verrassing! Via begeleide stappen ontstond een prachtig schilderij, maar meer nog gebeurde er iets tussen mijn oren: door de creatieve opdracht werd ik me ervan bewust dat ik te weinig ruimte voor mezelf inbouwde in mijn dagelijks leven. Dat proefde naar meer. Ik schreef me bij de workshopleidster in en volgde de week erop een workshop over kindertekeningen. Mijn grote liefde, ik heb er koffers vol van! Ik had er een aantal meegenomen, maar het bleek dat we zelf ‘als een kind’ gingen tekenen. Weer die verrassende sensatie van plezier en bewustwording. Hier moest ik, na al die jaren gezocht te hebben, wat mee doen. Nu of nooit. En ik zocht op het world-wide-web naar scholingsmogelijkheden. Kwam uit bij de Kolam in Zutphen. En kwam er toevallig achter dat de workshopleidster deze opleiding ook gevolgd had. Van het één kwam het ander. Acht weken later startte ik met de drie-jarige opleiding tot creatief coach en de workshopleidster werd mijn mentor. Ik kan wel zeggen dat deze opleiding op mijn pad gekomen is. Allerlei ‘toevalligheden’ werden in mijn schoot geworpen en ik volgde mijn hart. Ik weet nu nóg het moment van blijdschap nadat ik me ingeschreven had en ik aangenomen was!
En vandaag dus de Kamer van Koophandel. Kijk7, praktijk voor Kunst en Communicatie. Maar onder welke categorie val ik eigenlijk? Ik bekijk de diverse mogelijkheden: ‘Praktijk van psychotherapeuten, psychologen en pedagogen’; ‘Kunstzinnige vorming van amateurs’; ‘Schrijven en overige scheppende kunst’. Wat is dit lastig zeg. Ik denk dat ik maar ga voor ‘Schoorsteenveger’. Daar blijft mijn blik even hangen. Het creatieve proces geeft je lucht. Mijn missie is om jouw kacheltje weer te laten branden. Het vuurtje aansteken op een veilige manier. Wat heb ik toch een mooi beroep. Voor iedereen die het gesprek met zichzelf aan durft te gaan op een creatieve manier. Het leuke is dat je er niet voor hoeft te kunnen tekenen of wat dan ook. Laagdrempelig, niet te moeilijk, altijd passend bij jouw leven van het moment, met een resultaat waar je mee verder kunt.
Het wordt de categorie ‘Schrijven en overige scheppende kunst’. Hier voel ik me bij thuis. De kunst schept mogelijkheden, geeft zin aan en vooral in je leven! Ik ga op pad….

Eenmaal ter plekke blijk ik zakelijk gezien toch niet voor één gat te vangen. Hoewel de scheppende kunst mijn uitgangspunt is, is de manier waarop ik deze inzet op drieërlei manieren in te delen: ‘Maatschappelijk werk’, ‘Studiebegeleiding, vorming en onderwijs’ en ‘Kunstzinnige vorming van amateurs’. En ja, ik verleen psycho-sociale hulp, ik organiseer workshops gericht op de persoonlijke ontplooïng en ik geef teken- en schildercursussen op maat. Kijk7, Praktijk voor Kunst en Communicatie. Waarvan akte. Graag tot kijk!

Afgelopen drie jaar in de schoolbanken gezeten. Diploma gehaald: Coach Beeldend. Tot de zomer workshops gegeven, dingetjes uitgeprobeerd. Me verdiept in de zakelijke kant van mijn eigen bedrijf. En me vervolgens ‘stil’ laten vallen. Omdat ik het even niet meer wist. Mezelf neerzetten in een schreeuwerige samenleving zonder zelf te gaan schreeuwen. Op zoek naar ‘the shape of my heart’ om zo maar te zeggen. Gecreëerd, gelezen, getuinierd, muziek geluisterd, van de zon genoten, opgeruimd en zo meer. Van alles, behalve plannen maken. Stil proberen te worden van binnen en dat valt niet mee met zoveel gedachten en emoties die telkens weer spelen in het leven van de dag. Een komen en een gaan. Mijn ongeduld en verwachtingen beteugelen. En daardoor weer open staan voor wat er op mijn pad komt. Voelen waar het voor mij klopt en waar niet.

En viel mijn oog op een burgerinitiatief die in de zomer 2018 De Allergrootste Deken van de Wereld wil neerleggen in Leeuwarden, de Culturele Hoofdstad van Europa in 2018. Het streven is om 10.000 gehaakte éénpersoons dekens (1.40m x 2.00m) te verzamelen. Het doel van het burgerinitiatief is het verbinden van mensen, het resultaat is een deken. Na deze uitdaging worden de dekens geschonken aan diverse goede doelen die de dekens uitdelen aan mensen die aandacht en/of een deken nodig hebben. Inmiddels zijn er al duizenden dekens gehaakt in binnen- en buitenland. Op de Facebooksite van De Grootste Deken van de Wereld zijn de resultaten te bewonderen en worden de initiatieven gedeeld.

Die dekens visualiseren de KRACHT, WARMTE, VERBINDING, KLEUR en DIVERSITEIT van een samenleving. Daar gaat het kloppen bij mij. Persoonlijk verbind ik me ook nog met mijn textiele roots: mijn oma haakte heel wat af en mijn moeder, coupeuse, was er ook niet onbekend mee. De laatste had een mooi gedicht (auteur mij onbekend) waaraan ik meteen moest denken.

De wereld kan wel wat van bovenstaande vrouwenkracht gebruiken en dus sluit ik me graag bij het burgerinitiatief aan. Elk verloren minuutje haak ik weer een lapje. En de komende tijd ga ik meer mensen daarvoor enthousiast maken want de uitdaging ligt er nog steeds. De teller staat op 4210, nog een aantal te gaan t/m mei 2018. Daarbij is het niet gezegd dat alleen vrouwen hierbij betrokken zijn. Zo haalt Veenstra Transport de dekens op in diverse Nederlandse steden, worden de dekens van Malta meegenomen met een het “aardappelproject” uit LWD2018 en worden er steeds meer lapjes en dekens ingeleverd bij de bibliotheken. De Gemeente Leeuwarden heeft een perfecte opslagruimte geregeld waar studenten Transport&Logistiek van het ROC Friesland College uit Heerenveen gaan zorgen voor inname, registratie, labeling, opslag, transport en de logistiek.

De twee vrouwelijke initiatiefneemsters Esmeralda de Vries en Monique van der Hoek staan hun mannetje en zetten het vierkantje van 10cm x 10cm om in zo’n 5 voetbalvelden vol verbinding. Mannen, vrouwen, studenten, kinderen… van jong tot oud zijn velen bij dit mooie project betrokken. Ben je, net als ik, enthousiast geraakt en wil je ook aanhaken? Ga dan voor meer informatie naar www.facebook.com/GGDW2018 of stuur mij een berichtje. Als je niet zelf wilt haken, dan kun je ook garen of haaknaalden beschikbaar stellen. Hoe dan ook, hou je haaks!

EN DAN

AAN VIER EN VIJF MEI
HANDEN GEVEN,
VOGEL – VRIJ,
‘T HERDENKEN VOORBIJ

VERDER

“Onze voorouders hebben ons geleerd dat herdenken van het verleden ook het vieren van de toekomst is… Herdenken betekent niet dat je je ogen en je hart naar het verleden richt, het is niet een doelloos terugblikken op momenten van een lach of een traan. Het geheugen is een van de zeven leidraden waarover het menselijk hart beschikt om zijn weg te zoeken. De andere zes zijn: oprechtheid, fatsoen, volharding, loyaliteit, respect voor jezelf en voor de ander, en de liefde.”  Citaat uit: ‘Steen, papier, schaar’ van Inés Garland.

Ooit weleens in een vliegtuig gezeten? Het opstijgen, de wielen los van de grond, hoger, steeds hoger, de huizen onder je kleiner, steeds kleiner, de wolken door en dan… een adembenemend schouwspel van lucht, wolken en zon. De intense kleuren en het verblindende licht. Helderheid. Een plek om eindeloos in te verblijven zo mooi. Onaangetast. Het vliegtuig die daar doorheen kruist. De vier elementen optima forma. Eenmaal weer geland op de aarde is het bijna niet voor te stellen dat zoiets groots zich boven je bevindt. De eerste keer dat ik vloog drong het besef tot me door dat de zon dus altijd schijnt!
Ik mag daar graag aan denken op van die dagen vol regen, hagel en donkere luchten. Van die dagen waarop het lijkt dat de zon een tijdje op vakantie is en dat ik hem bijna wel de lucht uit kan kijken. Of in een donkere nacht waarbij de zon de maan en een ander deel van de wereld in het licht zet.
De zon die altijd schijnt, maar zich niet altijd laat zien. Het is net als met ‘donkere’ emoties. Verdriet, boosheid, teleurstelling, angst en zo meer die als donkere wolken ineens je leven binnen schuiven. En je zodanig in beslag nemen dat je de zon een beetje kwijtraakt. Soms van voorbijgaande aard, soms van langere duur.
Ik stel me zo voor dat die zon zich ergens deep-down-under in ieder mens bevindt. De zon, het licht, de ziel, god, de energie, de bron… hoe je het ook maar wilt noemen. Een beetje zweverig? Net als het vliegtuig een beperkte duur onder de zon kan verblijven -want bedoeld om ergens weer te landen- is het voor mensen ook vaak van korte duur om een glimpje van die zon op te vangen. In jezelf, of bij de ander. Achter de wolken schijnt de zon. Bij iedereen, altijd. Dag en nacht. Weer of geen weer. Een dimensie achter de aardse dimensie. En daar word ik persoonlijk dan weer heel vrolijk van. Op naar de wolken en daar voorbij! Maar wel met de poten in de klei.