BLOG

De schaatsen weer in het vet, de laatste sneeuw- en ijsresten die smelten in de zon. Voor de wintersport kon en hoefde Nederland niet over de grens de afgelopen week. Persoonlijk word ik altijd heel vrolijk als er sneeuw in de lucht zit, ik krijg er energie van. En hoewel ik in het verkeer een hekel aan gladheid heb, het ijs kan me niet glad genoeg zijn als het op schaatsen aan komt. In de beschouwingen over de barre weersomstandigheden, van inmiddels alweer een week geleden, hoor ik ineens het woord ‘driftsneeuw’ voorbij komen. In de sneeuwstorm die woedt tilt de wind de gevallen vlokken op en de sneeuw raakt op drift. De sneeuwduinen die zo ontstaan leveren prachtige winterse plaatjes op.

In mijn hoofd blijft het woord ‘driftsneeuw’ ronddwarrelen en er stuiven hele andere plaatjes bij mij naar binnen. Ik had het woord nog nooit gehoord, maar hoe toepasselijk voor de tijd waarin we leven bedenk ik me. Mensen die op drift zijn geraakt omdat huis en haard niet meer veilig zijn. Onze samenleving die op drift raakt vanwege een virus die het land ontwricht. Driftige mensen die de straat op gaan.

De grenzen van wat kan en mag worden steeds opnieuw verkend. Met voeten getreden. Opgerekt. Gesloten. We worden steeds meer begrensd in onze mogelijkheden vanwege het Covid-19 virus dat zich vakkundig muteert. De maatregelen grenzen aan waanzin volgens sommigen. Volgens anderen kan het niet streng genoeg zijn. De overheid heeft er een hele kluif aan en overschrijdt ondertussen zelf zijn eigen grenzen op het gebied van de menselijke maat in onverkwikkelijke affaires.

We bevinden ons met zijn allen zogezegd op glad ijs. Hebben te maken met veel onzekerheden, risico’s en gevaren. In zo’n situatie ben ik iemand die eerst afwacht en de veiligheid checkt. Betrouwbare informatiebronnen zoekt. Ik heb graag de contrôle over mijn leven. Maar besef dat elke stap en elke keuze geen enkele garantie in die richting biedt. We zijn kwetsbaar en sterfelijk als mens en het enige wat ik kan doen is me daartoe proberen te verhouden.

‘Kwetsbaarheid is klote, maar het is ook de voorwaarde voor alles wat mooi en waardevol is aan dit leven.’, aldus Tim Fransen in zijn boek ‘Het leven als tragikomedie’. Er is geen heilige waarheid te bevechten. Wel zijn er waarden die er toe doen. Mensen die er toe doen. Tim pleit voor de humor die ruimte schept en ons in elkaar laat herkennen. Omdat de humor helpt om onze misère te delen en de realiteit aan het licht te brengen zonder dat we eraan onder doorgaan. Grenzeloos.