BLOG
verzamelaar
Mijn huis ligt vol ideeën. Een zak vol lege plastic flesjes… wat zal ik er van maken? Een lamp? Mijn brein gaat op hol en een ontwerp wordt geboren. Of vaasjes? Met elk een eigen karakter? Oeh, hier word ik vrolijk van. Op Koningsdag kocht ik vorig jaar twee zakken vol reageerbuisjes. Het fantaseren wat ik er mee zou kunnen doen is een feestje op zich. Om van mijn verzamelingen maar niet te spreken: stiftdoppen, kurken, allerlei soorten papier, krantenknipsels, foto’s etc. Ik ben een verzamelaar van ideeën. Waardeloos materiaal is voor mij een uitnodiging om er weer iets nieuws van te willen maken. Een museum in mijn hoofd. Heel mooi en een kijkje waard. In onze woonkamer is een gedeelte van de wand betimmerd met spaanplaat. Om er iets moois van te maken. Misschien ken je het boek: Krokodil en het meesterwerk van Max Velthuijs (zie foto). Een geweldig boek. Olifant wil een schilderij kopen van Krokodil maar kan niet kiezen welke. Krokodil maakt dan een speciaal schilderij waarop Olifant alles kan zien wat hij maar wil. Het is een wit doek gesigneerd door Krokodil en Olifant is de koning te rijk. Om te zien wat hij wil, sluit hij zijn ogen en maakt zich er een voorstelling van die hij vervolgens op het witte doek ziet. De wand in onze woonkamer is voor mij het witte doek van Krokodil.
In mijn verbeelding heb ik al diverse wanden ontworpen. En net als olifant kies ik dan weer dit en dan weer dat en geniet van wat ik zie. Mijn omgeving wil graag dat ik een keuze maak. Die ziet alleen maar spaanplaat. Ze hebben natuurlijk gelijk. Dat museum in mijn hoofd moet maar eens afgestoft worden en de ontwerpen daarmee de wereld in. Hierover filosoferend op mijn fiets richting de stad, moet ik denken aan een ander fantastisch boek waar ik net in begonnen ben: De GVR van Roald Dahl (zie foto). Met zijn grote oren hoort de Grote Vriendelijke Reus dingen die een mensenkind niet kan horen. Zo kan hij bijvoorbeeld spinnen horen webbelkouzen, rupsen horen ruzelen en dromen horen suszoemen. Deze dromen vangt hij met zijn dromenvanger, stopt ze in zijn potten en blaast ze ’s nachts bij de kinderen naar binnen met zijn trompet.
Heerlijke dromen waarmee de GVR de kinderen zo een fijne nacht bezorgt. Verzamelen en dromen mogelijk maken. Twee boeken die mij bevestigen en inspireren. Want ja, ik ben een verzamelaar van ideeën. En ja, ik ben ook iemand die graag dingen mogelijk maakt. In een tijd waarin de wereld onrust is het nodig om dromen te blijven verzamelen. En ze uit te laten komen. Nu. Meer dan ooit!
let it snow !
Prachtig! Het sneeuwt! Dikke vlokken dwarrelen gestaag naar beneden en bedekken de donkere aarde, stoepen, daken. Een witte wereld die zich stralend wit presenteert en alles in een ander licht zet. Ik hou ervan, de frisse kou en energie die het met zich meebrengt. ’s Ochtends het andere geluid van buiten dat je verwachtingsvol de gordijnen doet openen. De verrassende aanblik van het nieuwe uitzicht. Ik moet hierbij denken aan het verhaal van de sneeuwvlok die ik laatst tegenkwam en graag hier wil delen.
Sneeuwvlok
“Vertel me eens wat een sneeuwvlok weegt”, vroeg een hermelijn aan een duif. “Niets meer dan niets”, was het antwoord van de duif.
“In dat geval moet ik je een wonderbaarlijk verhaal vertellen”, zei de hermelijn. “Ik zat eens op een tak van een dennenboom, toen het zachtjes en stil begon te sneeuwen. Omdat ik toch niets beters te doen had, begon ik de sneeuwvlokken te tellen die neerdaalden op de naalden en tak waar ik zat. Ik was precies bij nummer 3.741.952, toen de 3.741.953e sneeuwvlok op de tak viel… Niets meer dan niets, zeg je, maar de tak brak af.” De hermelijn liep weer verder.
De duif, al sinds de tijd van Noach een autoriteit in vredeszaken, dacht over het verhaal na en zei tenslotte in zichzelf: “Misschien ontbreekt er nog maar de stem van één mens om tot vrede in de wereld te komen.”
