“Het leven kan slechts achterwaarts begrepen worden, maar het moet voorwaarts worden geleefd.” Sören Kierkegaard.
De weg die ik bij wijze van experiment heb ingeslagen om te kijken of ik onnodig plastic kan uitbannen is een éénrichtingsweg. Spoiler: Wees gewaarschuwd, je kunt niet meer terug. Aanvullende notitie: je wílt ook niet meer terug. En dat is misschien maar goed ook. Het leven wil namelijk vooruit geleefd worden en kan pas achteraf begrepen worden, aldus de Deense filosoof Kierkegaard. Tegelijkertijd zeggen ze in Noordoost-Nederland: achteraf is koe in de kont kiek’n. Je kunt niet veranderen wat gebeurd is en achteraf praten is gemakkelijk. Met de kennis van nu had ik mijn consumptiedrang beslist eerder een halt toegeroepen. Had ik impulsaankopen bedwongen en nooit een gouden ring gekocht.
Vorig jaar maart begon ik mijn experiment. Tijdens Plastic Free July begon ik hierover te schrijven. Het is nu meer dan een jaar later. Wat zijn mijn bevindingen? Hoe vat ik dat in een notedop samen? Het is zoveel en tegelijk zo weinig. En ondertussen is het ook niet voorbij. Work in progress. Roeiend met de riemen die ik heb. Met de kennis van nu, terwijl ik het tegelijkertijd allemaal niet wil weten.
Ik ben natuurlijk niet alleen met onnodig plastic bezig. Al ben ik druk doende met De Bijrol om mensen bewust te maken van een alternatief voor plastic en aluminium. Als thuisblijfmoeder – het woord alleen al om mijn vroegere positie duidelijk te maken – was ik altijd al wel een bezig bijtje. Naast de kinderen te volgen in hun ontwikkeling, las ik ter ondersteuning alles wat los en vast zat, deed ik vrijwilligerswerk op school, knipte haartjes, speelde badminton op het speelplein en las boeken voor tot ik zelf bijna in slaap viel. Ik had eigenlijk een heleboel beroepjes zonder dat ik daarvoor betaald kreeg, maar hield daarmee aan de andere kant de uitgaven van de huishoudportemonnee in toom. Gastouder, onderzoeker, bibliothecaris, kapper, spel- en sportbegeleider, boekhouder. Daarnaast nog kok, schoonmaker, bakker, verpleegkundige, hovenier, zanger, naaister, vervoerder, adviseur, chef inkoop en roostermaker. Misschien, zo bedenk ik me nu, is huishoudmanager wel een beter woord om mijn positie van toen aan te geven. Niet om gewichtig te willen doen, wel om aan te geven dat het alles met elkaar toch heel wat gewicht in de schaal legt om kinderen te begeleiden van luier tot sluier. Nu de kinderen volwassen zijn houd ik me veelal bezig met creatieve coaching, spirituele ontwikkeling, kunstenaar- en schrijverschap, hypotheekzaken en financiën. Met als gemeenschappelijke noemer: verandering met ruimte voor vernieuwing.
Zo bekeken heb ik er met het onnodige plastic experiment een kindje bij gekregen. Voel ik me verantwoordelijk voor verweesd afval op straat, geef ik verpakkingen zoveel mogelijk nieuw leven en probeer ik de ontwikkelingen zo goed en zo kwaad als het kan bij te houden. Ik merk dat dit kindje tijd kost én tijd bespaart. Kostbare tijd waar ik graag mijn aandacht aan besteed. En merk dat dit kindje geld kost én geld bespaart. Eenvoud brengt en inzicht. Tevredenheid. Een onrustmakertje die gek genoeg ook rust geeft. En liefde, energie en verbinding. Stap voor stap leer ik met dit kindje omgaan. Er is geen weg terug, alleen maar één die vooruit gaat. En met dit kindje is het net als met alle andere kindjes: ‘It takes a village to raise a child’.