Buurman en Buurman. De klussers die zich vol overgave storten in het oplossen van allerlei problemen. Om hierbij uiteindelijk van de regen in de drup te belanden. Ik kan erg genieten van de animaties en de begeleidende stemmen van Kees Prins en Siem van Leeuwen. Buurman en Buurman, altijd vol ideeën en onder alle omstandigheden behulpzaam. En… ze blijven positief, wat er ook gebeurt. In deze tijd waarin het Coronavirus een hot item is kijk ik naar Buurman en Buurman ziek. A je to !
We proberen het van tijd tot tijd. Het gesprek even op iets anders te brengen. Binnen een paar minuten gaat het weer over het Coronavirus dat meer en meer om zich heen grijpt. De maatregelen die bijna van uur tot uur aangescherpt worden. Landen en luchtruimen die op slot gaan. Wat op zichzelf de lucht wel lekker zuivert, maar dat terzijde. Universiteiten, hogescholen, sport en culturele evenementen, alles wordt stilgelegd. Het beroep op mensen om zoveel mogelijk onnodig contact te vermijden. Tijd rekken om ziekenhuizen hun voorzorgsmaatregelen te kunnen laten nemen. Achter de schermen wordt koortsachtig gewerkt. Tot nader order wordt voor de komende twee weken alles opgeschort wat kan wachten. Voor het belang van ons allemaal.
En wat kan wachten en wat is de eerste levensbehoefte? Zorg voor ons lichaam, ons voedsel en onze veiligheid liggen aan de basis van ons bestaan. En zo worden in tijden van crisis de dragende krachten van onze maatschappij heel zichtbaar: Mensen die werken in de zorg, mensen die bijdragen aan de voedselvoorziening, mensen die zorg dragen voor onze veiligheid en mensen die helpen om deze mensen hun werk te kunnen laten doen. Dit alles in de breedste zin van het woord, vul de beroepen zelf maar in. Beroepen die maatschappelijk het meest gewaardeerd worden, maar financieel merkwaardig genoeg niet bepaald aan de top van de ladder vertoeven.
Terwijl ik mijn wekelijkse boodschappen doe, zie ik lege schappen en mensen die voor een half jaar toiletpapier in huis halen. Ik kijk er vol verwondering naar. Toegegeven, ook ik heb mijn basisvoorraad rijst en beschuiten op orde, wat eet je nog meer als je ziek bent…? Met het boek van Rutger Bregman ‘De meeste mensen deugen’ in gedachten, schort ik mijn oordeel even op. Want, het zou zo maar kunnen, dat de mensen die ik groots zie inslaan tegelijk boodschappen doen voor de mensen waar zij zorg voor dragen. Ik heb het hier over de mantelzorgers en daar zijn er nogal wat van in Nederland. Een tijd van crisis legt namelijk ook iets anders bloot: solidariteit, samenwerking, steunbetuiging. De behoefte aan menselijk contact wordt op dit moment afgeraden, maar wordt op diverse andere manieren vormgegeven.
Waar het filmpje ‘Buurman & Buurman Ziek’ fictief is en een lach op mijn gezicht tovert, is de volgende situatie waarvan ik getuige ben real live en hartverwarmend. Lees mee: Hé buur. Als werknemer in de zorg ben jij een risico geval. [knipoog] En heel belangrijk. [applaus] Dus als ik ergens mee kan helpen als je langere dagen moet maken dan normaal hoor ik het graag. Boodschappen doen of koken etc. [duimpje omhoog] Ook als je ziek geworden bent blijft het aanbod staan. Einde app. Begin verbinding.
A je to! Vrij vertaald uit het Tjechisch naar het Nederlands : ‘voor elkaar of ‘opgelost’. Het bijbehorende gebaar is zo gek nog niet ter begroeting van elkaar in deze dagen. Buurman en Buurman. Hoe onhandig misschien ook, we kunnen altijd wat voor elkaar betekenen. ‘Spread the word’. Delen mag, graag zelfs deze keer. Om elkaar te ‘besmetten’ met onze menselijkheid. Hé buur… A je to!
