Mooie ontmoetingen. Je weet wel, van die mensen die ‘zomaar’ op je pad komen. Spontaan, niet gepland. Zoals vandaag. Met lieve vriendin bijpraten onder het genot van een wandeling door eigen stad. Ons verwonderen over het moois dat we daar treffen. Zitten op een bankje, foto’s maken van de prachtige natuur. Een filmpje om het geluid van het water mee naar huis te nemen. Genieten van zon en samenzijn. Een mooie ontmoeting op zichzelf. En dan treffen we de tuinman. En schrijf ik naderhand dit gedicht.
De Tuinman in de Hof van Heden
Fonteinen, waterlelies, korenbloemen in het veld,
de tuinman met zijn stro’en hoed, die ons vriendelijk begroet.
We wanen ons in het buitenland, daar komt hij ook vandaan.
De hoed geeft bescherming aan hoofd en schouders,
de geweven stroken lucht.
Op zoek naar onkruid en pratende planten,
diploma van filmacademie op zak.
Het leven een droom, in alles een groeimoment zien,
dat wat je zaait, dat zal je oogsten.
De zomer is heet, de zon staat hoog.
De planten, bevrijd van het onkruid, nu kwetsbaar en droog,
snakken naar water.
Wie het ziet, zal ze laven en luist’ren naar wat ze te zeggen hebben:
De droom op ons pad zal wortelen in díe grond,
waar hij het licht en het water vond.