fear of missing out (on life)

Wat te doen met social media nu ik besloten heb dat ik geen deel meer uit wil maken van dit systeem dat aan alle kanten rammelt. Optie: verwijderen. Te beginnen bij LinkedIn omdat daar de minste pijn zit voor mij. Heb me ooit aangemeld uit pure nieuwsgierigheid. En er vervolgens niets mee gedaan. Want voor elk platform geldt: zien en gezien worden. En dat kost tijd. Kostbare tijd. En toch hè. De bewuste daad. Via een andere site laat ik me helpen hoe ik me af moet melden en word ik eerst gewaarschuwd dat het nogal wat inhoudt als ik vertrek. Oh echt? Ik lees alles nog even aandachtig door. Nou, nee hoor. In mijn geval wordt er niets gemist en mis ik ook niks. Zo. Dat is stap één.

Wat heb ik nog meer? Instagram. Zelfde soort verhaal. Leuk om daar beeld en tekst te plaatsen, maar wat een gedoe. Ik ben geen millennial en ook geen digibeet, maar waar het even kan, houd ik het zo eenvoudig mogelijk in deze wereld vol prikkels. Wel vind ik het leuk om beelden van anderen te bekijken, maar ga ik echt iets missen? Meestal verlies ik me erin. Zie hoe anderen met kunst bezig zijn. Dat wil ik ook! Gek genoeg raak ik niet geïnspireerd, eerder gedemotiveerd. En dus wordt dit stap twee. Vaarwel Insta! Welkom rust en ruimte. Maar zo eenvoudig ligt dit nog niet. Ik weet mijn accountgegevens niet meer en de irritatie groeit. Als ik niet op mijn account kan komen, kan ik het account niet verwijderen. Nader onderzoek wijst uit dat mijn account gehackt is en wordt gebruikt om mensen te volgen tegen betaling. Ik maak er melding van en dat was het dan. Mijn avontuur met Instagram.

Facebook tot slot. Dat vind ik lastiger. Ga ik deze nu wel of niet verwijderen? Alleen de gedachte al dat ik dit ga doen, brengt rust merk ik. Niet dat ik er veel gebruik van maak, af en toe een post of een like en dat is het dan ook wel. Maar al die contacten dan? Vanaf 2012 ben ik lid geworden zie ik. En ik aarzel. Maar het zaadje is gezaaid, als ik niet achter het systeem van social media sta, wat doe ik daar dan nog? Fear of missing out, bang om iets te missen? Ja, nee, ja, nee, ik doe er precies vier weken over om een besluit te nemen. En ik ben eruit. Ook Facebook gaat eraan. Want waar ik veel banger voor ben is de angst om het echte leven te missen, fear of missing out on life. Met nog een laatste post, dat wel, voor een paar uurtjes dan nog.

De stiltegebieden in ons land komen steeds vaker in het gedrang, blijkt uit het artikel van Patrick Karg en Nadia Konijnenburg in de Volkskrant. Dit komt de gezondheid van mensen niet bepaald ten goede, lees ik. Ik bedenk me dat los van deze stiltegebieden in den lande de stille ruimte binnen in mijzelf ook wel wat aandacht kan gebruiken. De volle aandacht wel te verstaan. En ik betreed de vrijgekomen ruimte van het echte leven.