Ooit weleens in een vliegtuig gezeten? Het opstijgen, de wielen los van de grond, hoger, steeds hoger, de huizen onder je kleiner, steeds kleiner, de wolken door en dan… een adembenemend schouwspel van lucht, wolken en zon. De intense kleuren en het verblindende licht. Helderheid. Een plek om eindeloos in te verblijven zo mooi. Onaangetast. Het vliegtuig die daar doorheen kruist. De vier elementen optima forma. Eenmaal weer geland op de aarde is het bijna niet voor te stellen dat zoiets groots zich boven je bevindt. De eerste keer dat ik vloog drong het besef tot me door dat de zon dus altijd schijnt!
Ik mag daar graag aan denken op van die dagen vol regen, hagel en donkere luchten. Van die dagen waarop het lijkt dat de zon een tijdje op vakantie is en dat ik hem bijna wel de lucht uit kan kijken. Of in een donkere nacht waarbij de zon de maan en een ander deel van de wereld in het licht zet.
De zon die altijd schijnt, maar zich niet altijd laat zien. Het is net als met ‘donkere’ emoties. Verdriet, boosheid, teleurstelling, angst en zo meer die als donkere wolken ineens je leven binnen schuiven. En je zodanig in beslag nemen dat je de zon een beetje kwijtraakt. Soms van voorbijgaande aard, soms van langere duur.
Ik stel me zo voor dat die zon zich ergens deep-down-under in ieder mens bevindt. De zon, het licht, de ziel, god, de energie, de bron… hoe je het ook maar wilt noemen. Een beetje zweverig? Net als het vliegtuig een beperkte duur onder de zon kan verblijven -want bedoeld om ergens weer te landen- is het voor mensen ook vaak van korte duur om een glimpje van die zon op te vangen. In jezelf, of bij de ander. Achter de wolken schijnt de zon. Bij iedereen, altijd. Dag en nacht. Weer of geen weer. Een dimensie achter de aardse dimensie. En daar word ik persoonlijk dan weer heel vrolijk van. Op naar de wolken en daar voorbij! Maar wel met de poten in de klei.