Ik leef in een land waar een appel op straat
gewoon een appel kan liggen wezen.
Ik fiets hard en ben ‘m al voorbij.
Maar op de terugweg – wel dezelfde route dan –
is die appel beslist en zeker voor mij.
Is het niet gek om te stoppen voor een appel op straat?
Om ‘m op te rapen en mee te nemen?
Appels zijn duur en ik weet zeker dat mijn konijn
ervan gaat smullen,
er blij mee gaat zijn – zijn flanken gaan dan een beetje rillen –
Dus op weg naar huis,
als Hans en Grietje neem ik dezelfde route terug.
In de bocht waar ‘ie lag, die appel,
zo’n mooie, zo’n rooie,
is niets meer te bekennen, weg!
En gek, ik ben blij,
er bestaan meer mensen zoals mij.
Die het de moeite waard vinden een appel op te rapen.
Ik besef dat ik niet ‘daarstraks’ en ook niet ‘later’,
maar alleen dát ene moment díe appel had kunnen pakken.
Ik heb het niet gedaan, is het niet gek?
Met lege handen fiets ik naar huis
en vervolg ik mijn weg, langs de vijver, het park…
Laat daar nou toch nóg een appel liggen!
Een halve met modder dat dan weer wel, maar hé,
wat weet mijn konijn
van een hele of halve?
Ik stop en stap af, déze appel, van mij.
Met het steeltje tussen mijn vingers,
neem ik ‘m mee, – nog een keer blij –
Konijn zeer tevree.
Is het niet gek?
