Rafelige randjes, ik ben er naar op zoek. Daar schuurt. Daar valt op. Daar gebeurt. Daar is niet af. Daar valt mijn blik. Daar leg ik verslag. Open eindjes.
De schoonheid van het imperfecte. Zoals onze schuttingdeur. De bovenrand is aan het brokkelen. Niet echt netjes om te zien. Wespen denken daar anders over. Die knagen graag een randje mee.
De deur nodigt uit voor experiment met spuitbussen verf. Rafelige randjes. Om uit te leven. Te laten inspireren.
Alles is aan slijtage onderhevig. Het proces van vergankelijkheid. Zodra we geboren zijn kijkt de dood om de hoek. Geboorte en dood zijn met elkaar verbonden als twee kanten van één medaille.
Als mens rimpelen we door de tijd. Net als de schil van de passievrucht. Die is in no time verschrompeld tot een hard kronkelig soort van notendopje. Maar wat maken ze nu een leuk geluid. En wat vormen ze nu een mooie ondergrond voor een likje verf. Windmobiel.
Open eindjes… leggen niet aan banden, bieden mogelijkheden, inspireren, gooien alles in de lucht, telkens weer opnieuw beginnen.
