Als ik onnodig plastic wil verminderen begint dat door het gewoonweg niet meer in huis te halen. Gewoonweg. Gewoon weg. Was het maar zo gemakkelijk. Een maand lang fotografeer ik zoveel mogelijk wat ik zelf (mijn huisgenoten niet meegerekend) aan plastic in de prullebak deponeer. Om te kijken hoeveel dat nou eigenlijk is. En tel 142 items om precies te zijn, een gemiddelde van zo’n 5 stuks per dag. Ik laat er even een fictief rekensommetje op los. Voor een heel jaar komt dat neer op 1825 stuks p.p. Vermenigvuldig je dit getal met het aantal inwoners van de stad Groningen dan kom je uit op 422.221.050 stuks. Voor een land als Nederland kom je dan uit op 31.688.799.950 stuks. Meer dan 86 miljoen stuks plastic per dag, netjes weggegooid in de prullenbak. Plastic om het produkt te beschermen, mij te beschermen, mijn gemak te dienen, aan mijn luxe gevoel tegemoet te komen, mij te verleiden, mij plezier te bezorgen… plastic is natuurlijk ook gewoon hartstikke handig en goedkoop. Plastic is niet het probleem. De manier waarop wij met plastic omgaan is het werkelijke probleem. Het is een zelf gecreëerd probleem die ook zelf op te lossen is. Als alles deel uitmaakt van een groter geheel, kun je het groter geheel alleen maar veranderen door een deel daarvan aan te pakken. De plastic verpakkingen zijn nog maar zo’n 60 tot 70 jaar op de markt. Het eenmalig gebruik van niet afbreekbaar materiaal zorgt voor het grootste probleem. Het zomaar laten slingeren buiten is een ander deel. Of verliezen in zee (containers). Of weg laten spoelen in het oppervlaktewater (kleding, schuursponsjes, scrub douchegels). Niet afbreekbaar. Plastic verdwijnt niet. En breekt hiermee wel onze natuur af. ‘Sealed for your protection’ geeft in dat licht bekeken ineens een wel hele wrange bijsmaak. Je zou ook kunnen zeggen dat het de giftige appel is, die Sneeuwwitje nietsvermoedend aangeboden krijgt door de heks. Met haar loopt het uiteindelijk goed af. Met een schok. Dat wel.
