In de achterliggende dagen ben ik ergens een tijdje de richting kwijt. Het einde van de wereld was nog nooit zo dichtbij. Het tuinhek, de voordeur, de schutting, het balkon, en vooruit af en toe een boodschap, een wandelingetje in de zon. We hebben er met zijn allen een potje van gemaakt. Geen Apocalyps zoals in de film, maar een onzichtbare bezetter die op een onverwacht moment zijn intrede doet in het systeem, in mijn systeem, geen mens ontsnapt. We waren nog nooit zo verbonden. We klappen, we luiden, we bidden, we appen, maar het eerste gezang door de straten is verstomd. De doden, het zijn er te veel, hebben de stemmen het zwijgen opgelegd. Het einde van de wereld is onderweg en De Wereld Draait Door is gestopt. Dat wat gewoon was, blijkt nu zo bijzonder. In deze dagen treedt mijn zoon aan op de IC. In de eerste linie, op de barricades, zoals ooit zijn opa vechtend aan het front. En zal hij meemaken hoe mensen alleen moeten sterven met de nabijheid van de verpleger op anderhalve meter afstand. Op zijn gezicht zullen zich sporen trekken van het te strakke masker, vastgeklemd op zwetende huid, hongerend naar lucht, contact.
Er komt niets meer uit mijn handen en ik bevind me ineens op een glijdende schaal naar duister, twijfel en verdriet. En ik schrijf, ik huil, ik word stil. Ik praat, ik wandel, ik luister, geniet van de natuur. Word opgetild door lieve gebaren. Als alles op losse schroeven staat en de werkelijkheid geen sprookje, het enge bos gewoon de straat, met om de hoek de boze wolf en geen jager paraat, hoe verhoud ik me dan met mijn mondkapje hiertoe?
Die ene vraag, wat als het zover is dat..
ik aan de beurt ben..
of erger, die ander..
misschien, het hoeft niet hè, maar toch, die IC.
En elke ochtend word ik wakker, hoor de vogels fluiten en dan, oh ja, alles is anders dan voorheen, behalve één ochtend. Eén ochtend word ik wakker met de woorden ‘liefde’ en ‘vrede’. De brandstof voor mijn bestaan, mijn wapens in de strijd die ik innerlijk lever. Ik voel me rustig en weet dat ik weer verder kan. Terug naar waar ik gebleven ben en toch anders, me laten leiden door sporen van licht.
De dag goed beginnen, je bed opmaken Tim Hofman. Beseffen dat wij als mensheid in vredestijd de kans krijgen op een reset Freek de Jonge. Een nieuwe tijd ontdekken door ons in onszelf te keren Stef Bos. Bewust leven en keuzes maken: wat je straks wilt, kun je nu beginnen Irene van Lippe-Biesterfeld. En ik luister naar muziek: Hope (Shaggy), Dream Baby Dream (Bruce Springsteen), Turn, turn, turn (Ilse de Lange). En lach, Pieter Derks, die zit namelijk heel dicht bij de traan, Frontberichten. Vandaag bevinden we ons met zijn allen op een tweespoor, gaan we links, gaan we rechts, rechtdoor? Vandaag is de dag.
“What day is it ?” “It’s today”, squeaked Piglet. “My favorite day”, said Pooh. (A.A. Milne)