“Uitstelgedrag. Hopelijk neemt de volgende generatie mijn huiswerk over” Loesje
Ik ben er goed in. Uitstellen. Pas wanneer de noodzaak nabij is kom ik in actie. Een hoop snoeren als kronkelende slangen in de hoek van de kamer, waarvan ik elke keer dat ik stofzuig denk, dat kan anders. Die gedachte die ik samen met de stofzuiger weer opruim in de berging. Het knoopje aan mijn jas dat loszit, maar nog net niet los genoeg om hem meteen vast te zetten. Dat soort werk. Ik ben hier niet Uniek in en toch is het best bijzonder. Liever tien keer over een slordig verdwaalde schoen struikelen dan ‘m direct opruimen.
Het draait natuurlijk allemaal om Urgentie. Er zelf de noodzaak van inzien. Met betrekking tot plastic en afval doet een groot deel van de mensheid dat zeer zeker, maar blijkbaar is de Urgentie niet hoog genoeg. Er is niemand die ons een Ultimatum stelt. Niemand die ons de maat meet. Het is een vrij(blijvend)heid die tegelijk onze valkuil lijkt te zijn.
Vanuit het Universum heeft André Kuipers ons een Unieke kijk gegeven op de aardbol waarop wij leven. Hij maakt ons duidelijk dat wij deel Uitmaken van een samenhangend geheel. Bij Uitstek majestueus en tegelijkertijd Uitermate kwetsbaar. Hij signaleert dat er een tendens is van meer bewustwording van de eindigheid van de aarde: de Urgentie inzien van het in evenwicht leven met onze planeet en niet als sprinkhanen de boel Uitmelken totdat het op is. Totdat wij op zijn. Of totdat je er over Uitgepraat bent en je besluit tot daden over te gaan. We kunnen namelijk nergens anders heen. Er is geen Uitweg, ‘no escape’. Van afstel is geen sprake. Ik besef dat het Uur U zo langzamerhand wel aangebroken is om mijn huiswerk op te pakken. Het is maar voor één Uitleg vatbaar: Het Universum dat zijn wij. Dat bent U. Dat ben jij. Dat ben ik.
