Het is droog en ik heb ruimte. ‘Als je kunt dan moet je gaan’, is de afspraak die ik met mezelf heb m.b.t. het open water zwemmen, een koud kunstje waar ik warm voor loop. Routinematig tuig ik me op in mijn zwemkleding voordat ik me ook maar enigzins kan bedenken. In het kader van opwarmen fiets ik uptempo naar het Stadsstrand, zwem 4 korte baantjes, kleed me om en met dezelfde gezwinde vaart jaag ik op de terugweg de pedalen in het rond. Mijn handen en voeten zijn koud, ik wil naar huis. Eenmaal binnen en in rust merk ik dat ik niet helemaal fijn wordt. Dit heb ik een keer eerder meegemaakt. Licht in het hoofd, klappertanden, rillen. Snel doe ik een fleecekleed om me heen, zet een kop hete thee en wat te eten klaar en ga rustig zitten. Wat baal ik hiervan zeg. Mijn grens overschreden en mijn lichaam die protesteert. Langzaam opwarmen is het devies en de beginnende onderkoelingsverschijnselen trekken – ook langzaam – weer weg. Korter zwemmen voortaan bij water onder de 10 graden Celsius en rustiger naar huis fietsen.
Waar ik ook warm voor loop zijn de kunsten. Als kunstwerker laat ik graag anderen kunst maken zoals bijvoorbeeld in het Odensehuis te Groningen. Iedere week ben ik op één van de drie locaties te vinden voor ‘de Gedachtenkamer’, een vaste groepsactiviteit met gesprekken en kunstzinnigheid. Zelf ben ik de afgelopen maanden op het gebied van de kunst ook actief geweest. De expositie RUIMTETAAL is inmiddels een feit, uitlopend in de rondleiding van afgelopen vrijdag. Die dag regent het pijpenstelen, maar we zijn met een groep van 12 belangstellenden bijeen en lopen langs de gemaakte kunstwerken.
Er is veel te vertellen en ook heel veel wat ik niet vertel. Want het is interessant om te horen wat anderen uit mijn werk oppikken, hoe ze naar iets kijken. Te luisteren naar vragen die gesteld en opmerkingen die gemaakt worden. We hebben het over moedige mensen in de wereld die het licht blijven aansteken in donkere tijden en over verschillende facetten van de liefde. De keuze die je hebt om ergens al dan niet voor open te staan. Over (vrije) vogels die tegelijk zo kwetsbaar zijn maar wel blijven zingen. Het ‘zoete’ leven van jongeren die opgroeien met een zorgelijk toekomstbeeld. Het op waarde schatten van de aarde en hoe dit is af te leiden van onze eigen waarden. Waar bevinden we ons momenteel op deze aarde? We lopen langs vragen die je kunt stellen bij diverse fasen in het leven. En ontdekken woorden en meer bij New Baby Born Handle With Care. Tot slot nemen nog een aantal belangstellenden deel aan Plantarea, de kunstmanifestatie en is de wereld weer een aantal mooie gedachten rijker.
De tijd is omgevlogen en ik heb het er warm van gekregen om met zulke fijne mensen een ochtend door te mogen brengen. Als ik na tijd in de stromende regen weer naar huis fiets heb ik tijd om af te koelen. Dat was het dan. Na maanden hard werken heb ik nu even vrijaf. Het is alles waar ik voor warm loop en tegelijkertijd is het niets. Alle verhalen waarin we leven, gebeurtenissen, geschiedenissen zijn vluchtig en gaan voorbij. De warmte en de kou houden elkaar in beweging en zolang dat niet te extreem verloopt kunnen we blijven dansen op het slappe koord. Wat blijft is de stroom, de verandering, de energie. ‘Groter dan ons en laat zich niet vangen/Bigger than us and cannot be captured’.
De expositie RUIMTETAAL is t/m 8 januari 2026 te bezoeken, elke woensdag van 10:00u-12:00u. Op de Kerstmarkt zaterdag 13 december van 10:00u-13:00u zal ik zelf aanwezig zijn.