Zijn met wat er is, mindfulness, in aandacht leven. Dat blijkt goed voor ons te zijn. Ik heb tijd, ik heb aandacht, maar wat doe ik daarmee? Ik las laatst dat we in onze drukke Westerse wereld nog wel eens vergeten dat eten en drinken onze belangrijkste levensaders zijn. Sterker nog, we kunnen niet zonder. En wat doe ik tijdens het eten, als ik alleen ben? De krant lezen of een boek, tijdschrift. Of even op de mobiel: appen, filmpje kijken, iets opzoeken. Het belangrijkste in mijn leven hap en slik ik daarmee gedachtenloos weg. Dat is best een schokkende gedachte en ik besluit om daar verandering in te brengen. Te eten als ik eet, te drinken als ik drink. Dat blijkt nog niet mee te vallen. Stilzitten, kauwen, slikken. Hm. Best een saaie aangelegenheid. Even ruiken dan. Dat brengt wel iets extra’s op de schaal van genieten. Na vijf minuten word ik echt onrustig. Ik mis mijn input. Dat wordt nog wat. Volhouden. Ik kijk op de klok. Ben een langzame eter en mijn lunch inclusief een kop thee duurt uiteindelijk ongeveer 20 minuten. In die tijd had ik toch zeker bijvoorbeeld een groot deel van de krant kunnen doornemen. Zonde van mijn tijd.
De komende dagen blijf ik bij mijn voornemen. Eten als ik eet, drinken als ik drink. In het begin moet ik me er zelf aan herinneren. Oh ja, geen mobiel. Oh ja, geen boek. Zitten. Eten. Drinken. Zorgen dat boek, krant of mobiel buiten handbereik liggen. En zowaar, ik krijg er lol in. Als ik een beetje door eet kan ik in een kwartier mijn lunch nuttigen. Dat weet ik dan ook weer. Als ik het lastig vind kijk ik bijvoorbeeld wat naar buiten. Of luister ik naar geluiden die ik hoor. Soms volg ik de hete thee in mijn lijf en merk het behaaglijke gevoel op dat dat met zich meebrengt. Vaak dwalen mijn gedachten af. Denk ik aan de mensen om mij heen. Situaties. Of aan dingen die ik nog wil gaan doen. Om dan vervolgens weer te eten als ik eet en te drinken als ik drink.
Ik voel na verloop van een week of twee dat ik rustiger word. Op andere momenten me beter kan focussen. Beter kan luisteren. Geduldiger ben. Het gejaagde gevoel verdwijnt. Aandacht voor wat zich in het moment aandient komt er voor in de plaats. Betrokkenheid met het leven en de wereld is wat het mij oplevert. Tijd hoeft niet altijd opgevuld te worden. Juist in de leegte zit ruimte om open te zijn, te kunnen ontvangen. Wat dat ook maar mag zijn. Verrassend. En gek genoeg heb ik het gevoel dat het me juist tijd oplevert. Mag het een uurtje minder zijn? Vannacht gaat de klok een uur vooruit. Misschien helemaal niet iets om me druk over te maken. Tijd zat.
