Author: Anja Van Beek

“Uit je comfortzone komen is moeilijk in het begin, chaotisch in het midden en geweldig op het einde… want uiteindelijke laat het je een hele nieuwe wereld zien!” Doe een poging..”  Manoj Arora

Chaos is mij welbekend. Soms omarm ik het, soms wil ik orde. Het Creatieve gedeelte van mijn brein leeft erop, het rationele gedeelte roept de chaos een halt toe. Een logisch verhaal van A tot Z met een hap en een snap uit mijn ervaringen tot nu toe.

De spontane Challenge een jaar geleden om een maand lang niets te kopen is uitgelopen op een drastisch Consuminderen. De Covid-19 Crisis raakt mij op dát vlak dan ook niet. De Crisis maakt duidelijk dat medemenselijkheid en ‘er voor elkaar zijn’ krachten zijn waar iedereen behoefte aan heeft. Sterker,

Het is een kwestie van kiezen, elk moment is een keuze, you have a Choice. Want ja, er is een plastic probleem gecreëerd in de afgelopen 70 jaar. En ja, ik geloof dat mensen in de komende jaren ook weer Creatief zullen zijn om dit probleem op te lossen. In het afgelopen jaar ben ik zoveel mooie initiatieven tegengekomen, dat ik denk dat het een kwestie van tijd is. Circulair werken is daarbij het toverwoord. Voor de Bijrol werk ik zoveel mogelijk samen met anderen en met bestaande materialen. Op kleinschalig niveau is er veel mogelijk. Zo ontmoet ik vandaag de Stadsimker voor bijenwas en een rondleiding in de bijenstal. In mijn eigen wijk tref ik de Buurtconciërge waar ik de prachtige initiatieven beluister van het Wijkbedrijf. Capabele mensen met een Creatieve inslag en met het hart op de goede plek.

Tegelijkertijd houd ik mijn hart vast als ik zie dat het plastic als een duveltje uit een doosje plastic beschermmaterialen rondom ons optrekt. De race is nog niet gereden. Mijn zelf-onderzoek haalt mij behoorlijk uit mijn Comfort-zone. Dat is soms frustrerend van: help!-de-koekjes-zijn-op tot zeer verrassend:–roomsoezen-maken-ik-wist-niet-dat-ik-het-in-me-had. Chaos, met onverwachte wendingen. Het onderzoek brengt een hoop beweging bij mezelf te weeg en als Creatief Coach kan ik daar alleen maar blij van worden.

“Energy flows where attention goes” Rhonda Byrne

Einstein leert dat met het doorbreken van gewoontes veranderingen tot stand gebracht kunnen worden. Neil Armstrong besefte het al. Als Eerste mens op de maan wist hij dat Eén kleine stap voor de mens een grote sprong voor de mensheid zou betekenen. Om mijn Ecologische voetstap te verkleinen moet ik tegelijkertijd wel een Eerste stap zetten.

Mijn aandacht gaat naar de ‘plastic’ zee. Het afval wat (on)gezien in het water verdwijnt. De troep die op het strand aanspoelt. Ons eenmalig onnodig gebruik van plastic waar zoveel Energie in is gestopt. Wat zijn we aan het doen met zijn allen? Staat de Economie in dienst van de mensen of zijn de mensen uitgeleverd aan de Economie? Sowieso interessant om het verschil tussen de termen Economie en Ecologie eens onder de loep te nemen.
Het woord Eco komt uit het Griekse oikos: huis. Ik vind op de Etymologiebank een interessante definitie van Economie uit 1754: “huishoudkunde, huishoudelykheid, goed overleg, spaarzaamheid”. Klinkt als ‘goed voor de portemonnee’. Verder vind ik bij het woord Ecologie: “wetenschap van wisselwerking tussen organisme en omgeving”. Vanuit het sociaal aspect heeft zich dit ontwikkeld tot ‘goed voor het natuurlijke milieu’. Het is een uitdaging van deze tijd om beide met elkaar te verenigen. Qua term staan ze in ieder geval niet ver van elkaar af.

In mijn eigen kleine huishouding merk ik dat mijn activiteiten ten behoeve van de natuur tot nu toe ook goed voor de portemonnee zijn. Met het geld wat ik bespaar kan ik soms wat duurdere, plaatselijke en biologische produkten kopen, wat de gezondheid ten goede komt. En dat is dan weer beter voor mijn eigen Energiehuishouding.

Een prettige bijkomstigheid van dit alles is dat Eenvoud om de hoek komt kijken. In de supermarkt loop ik de plastic verpakkingen zoveel mogelijk voorbij en in een ‘gewone’ winkel zul je mij niet vaak meer vinden. Als je uitgaat van de basisaankopen is ‘keuzestress’ een woord dat je uit je vocabulaire kunt schrappen. Zuinig zijn met Energiebronnen en daar tegelijkertijd veel Energie voor terugkrijgen is een win-win-situatie voor mens en milieu als je het mij vraagt. Maar dat kan ik natuurlijk niet in mijn Eentje. Gelukkig zijn heel veel mensen Enthousiast en Energiek bezig om juist nu het tij te keren.

“Onze hond weet al lang dat er drinkwater in het toilet zit” LOESJE

Dromen van een leefbare wereld waarin plastic alleen gebruikt wordt daar waar het nodig is. Een wereld waar onnodig plastic vervangen wordt door alternatieven die Duurzaam zijn. Down to Earth en luisteren naar wat de wijzen van oude volken ons te vertellen hebben. Voor de aarde, voor elkaar, voor onszelf. Ontdekken dat Duurzaam leven grondstoffen bespaart en tegelijk het tegenovergestelde van Duur betekent. Ontdekken ook dat er Discipline voor nodig als je zoveel mogelijk zonder plastic door het leven wil gaan.

Een DIY (Do It Yourself) was nog nooit zo gemakkelijk wat betreft het maken van vloeibare zeep. Ik vul er mijn zeeppompjes voor in het toilet en de keuken mee. Maar het is natuurlijk ook bruikbaar voor een navulling van een lege fles gel voor onder de Douche na het sporten.

Eenmaal op Dreef met het vermijden van onnodig plastic komt er af en toe ook een ander idee voorbij fietsen. Heel Duurzaam: mijn eigen gecreëerde Drie-eenheid, te weten: 1. de waterkoker, 2. de plantengieter en 3. de thermoskan. Omdat onze verwarmingsketel op zolder staat, duurt het zo’n twee liter (!) water per keer (!) voordat er een beetje warm water uit de keukenkraan komt. Drie liter water verder is het pas heet. Dat is drie liter schoon Drinkwater achteloos door de goot.

Wat ik doe is het volgende. Als ik een ruime hoeveelheid warm water nodig heb voor de schoonmaak, deponeer ik één liter in de plantengieter en één liter in de waterkoker. De rest in mijn emmertje. Het water uit de gieter is voor de planten, maar ook om bijvoorbeeld aardappels mee schoon te maken. Hiermee bespaar ik water, energie en geld, nog een Drie-eenheid waar ik blij van word. Het blijkt namelijk een behoorlijke energieslurper te zijn om een verwarmingsketel steeds opnieuw aan het werk te zetten om warm water uit de kraan te laten stromen.

Al het water wat ik kook gaat sowieso in de thermoskan. Dit water gebruik ik niet alleen voor een lekker kop thee of koffie, maar ook voor kleine klusjes tussendoor, denk aan het even schoonmaken van de tafel, het aanrecht, het kookgedeelte of andere kleine oppervlakken die een warm Doekje verdienen. Kwestie van kleine moeite, groot plezier en het kost geen Drol. In het toilet is wat dat betreft nog een hele wereld te winnen.

“Begin at the beginning and go on till you come to the end; then stop”
Alice in Wonderland, Lewis Caroll

Ik Begin in de Badkamer. Een zeepje, hoe eenvoudig kan het zijn! Stel dat iedereen i.p.v. een plastic fles vol douchegel een zeepje zou gaan gebruiken. Dat Bespaart een heleboel plastic! Ik houd bij hoe lang ik met een zeepje doe en dat blijkt vergelijkbaar en zelfs langer te zijn vergeleken met het verbruik van een fles.

Plastic weigeren dat is een kwestie van een Besluit nemen merk ik. En daarvoor gaan staan. Geen concessies doen. Stelselmatig plastic tasjes weigeren. Al spijbel ik wel. Koop ik nog steeds Brood verpakt in plastic omdat deze lekker én goedkoop is. Want ik ben ondertussen ook nog aan het Bezuinigen. De plastic zakken die ik overhoud, Bewaar ik om te gebruiken voor van alles en nog wat. Het is één groot proces van Bewustwording. Wat doe ik wel, wat doe ik niet. Wat lukt er praktisch gezien, hoe ver kan ik gaan?
Tot nu toe Buiten gebruik gesteld: kaaspapier, rietjes, plastic boterhamzakjes, plastic vuilnisemmerzakken, aluminiumfolie, plastic vershoudfolie, wattenstaafjes, dagcrème.

Baking soda is een product dat ik opnieuw ontdek. Behalve te gebruiken in smakelijke gerechten ook een prima middel om schoonmaakmiddelen te maken en dat scheelt weer bij het sjouwen van Boodschappen. Ik leer ondertussen steeds meer over Bloggen en krijg er plezier in.

Waar ik ook plezier in heb gekregen is het maken van De Bijrol, Bijenwasdoek. Begonnen in mijn eigen keuken, nu te koop op de markt en bij de VVVGroningenStore. Zo heb ik er ineens een Baantje bij en dat is best wel een Bijzondere ervaring.

“Als alles al is gezegd, begin dan met iets te doen” De Geluksvogel

Plastic Free July – be part of the solution, is voor de 8e keer op rij wereldwijd van start gegaan.  Kan ik aan de hand van het Alfabet deze maand in het kort beschrijven hoe het vermijden van onnodig plastic, zeg maar Afval, mijn leven meer op de kop zet dan voorzien? Laat ik een poging wagen. Het A(l)f/va(l)bet.

Te beginnen bij het Afval. Daar is er nogal wat van. Sterker nog. Alles is er al. Wat ik merk in gesprekken hierover is dat mensen zich vaak gaan verontschuldigen, terwijl een Aanval absoluut niet de intentie is. Blijkbaar ligt het onderwerp gevoelig. Sterker nog, hoe dichterbij het komt hoe ongemakkelijker het wordt. Want wat doe ik zelf bijvoorbeeld als de Auto het begeeft? Zwaai ik hem voorgoed uit en zoek ik een Alternatief? Na lang wikken en wegen wordt het een nieuwe tweedehandse, kleiner, zuiniger en dus beter voor het milieu. Maar toch. Het voelt een beetje als vals spelen, jezelf een vegetariër noemen die vlees eet.

Een plan van Aanpak heb ik niet. Ik begin gewoon ergens. Ik moet denken aan het burgerinitiatief m.b.t. Aanhaken en verbinden. Ik verbind me deze keer met het onnodige plastic. Je kunt wachten tot er iets gebeurt, maar je kunt ondertussen ook zelf dingen laten gebeuren. Alles maakt deel uit van een groter geheel en door een deel daarvan aan te pakken, verander je ook iets in het groter geheel. Afval verminderen blijkt één grote oefening in Aandacht. Met Aandacht leven m.b.t. de Aarde doet mij beseffen dat ik toch wel een aardig eindje van de natuur ben Afgedwaald. Soms kom ik een paar stapjes in de buurt, soms ben ik weer terug bij Af(val). Een kwestie van een lange Adem.

“Het leven kan slechts achterwaarts begrepen worden, maar het moet voorwaarts worden geleefd.” Sören Kierkegaard.

De weg die ik bij wijze van experiment heb ingeslagen om te kijken of ik onnodig plastic kan uitbannen is een éénrichtingsweg. Spoiler: Wees gewaarschuwd, je kunt niet meer terug. Aanvullende notitie: je wílt ook niet meer terug. En dat is misschien maar goed ook. Het leven wil namelijk vooruit geleefd worden en kan pas achteraf begrepen worden, aldus de Deense filosoof Kierkegaard. Tegelijkertijd zeggen ze in Noordoost-Nederland: achteraf is koe in de kont kiek’n. Je kunt niet veranderen wat gebeurd is en achteraf praten is gemakkelijk. Met de kennis van nu had ik mijn consumptiedrang beslist eerder een halt toegeroepen. Had ik impulsaankopen bedwongen en nooit een gouden ring gekocht.

Vorig jaar maart begon ik mijn experiment. Tijdens Plastic Free July begon ik hierover te schrijven. Het is nu meer dan een jaar later. Wat zijn mijn bevindingen? Hoe vat ik dat in een notedop samen? Het is zoveel en tegelijk zo weinig. En ondertussen is het ook niet voorbij. Work in progress. Roeiend met de riemen die ik heb. Met de kennis van nu, terwijl ik het tegelijkertijd allemaal niet wil weten.

Ik ben natuurlijk niet alleen met onnodig plastic bezig. Al ben ik druk doende met De Bijrol om mensen bewust te maken van een alternatief voor plastic en aluminium. Als thuisblijfmoeder – het woord alleen al om mijn vroegere positie duidelijk te maken – was ik altijd al wel een bezig bijtje. Naast de kinderen te volgen in hun ontwikkeling, las ik ter ondersteuning alles wat los en vast zat, deed ik vrijwilligerswerk op school, knipte haartjes, speelde badminton op het speelplein en las boeken voor tot ik zelf bijna in slaap viel. Ik had eigenlijk een heleboel beroepjes zonder dat ik daarvoor betaald kreeg, maar hield daarmee aan de andere kant de uitgaven van de huishoudportemonnee in toom. Gastouder, onderzoeker, bibliothecaris, kapper, spel- en sportbegeleider, boekhouder. Daarnaast nog kok, schoonmaker, bakker, verpleegkundige, hovenier, zanger, naaister, vervoerder, adviseur, chef inkoop en roostermaker. Misschien, zo bedenk ik me nu, is huishoudmanager wel een beter woord om mijn positie van toen aan te geven. Niet om gewichtig te willen doen, wel om aan te geven dat het alles met elkaar toch heel wat gewicht in de schaal legt om kinderen te begeleiden van luier tot sluier. Nu de kinderen volwassen zijn houd ik me veelal bezig met creatieve coaching, spirituele ontwikkeling, kunstenaar- en schrijverschap, hypotheekzaken en financiën. Met als gemeenschappelijke noemer: verandering met ruimte voor vernieuwing.

Zo bekeken heb ik er met het onnodige plastic experiment een kindje bij gekregen. Voel ik me verantwoordelijk voor verweesd afval op straat, geef ik verpakkingen zoveel mogelijk nieuw leven en probeer ik de ontwikkelingen zo goed en zo kwaad als het kan bij te houden. Ik merk dat dit kindje tijd kost én tijd bespaart. Kostbare tijd waar ik graag mijn aandacht aan besteed. Ik merk dat dit kindje geld kost én geld bespaart. Eenvoud brengt en inzicht. Tevredenheid. Een onrustmakertje die gek genoeg ook rust geeft. En liefde, energie en verbinding. Stap voor stap leer ik met dit kindje omgaan. Er is geen weg terug, alleen maar één die vooruit gaat. En met dit kindje is het net als met alle andere kindjes: ‘It takes a village to raise a child’.

“Als iemand van een bloem houdt waarvan er maar één bestaat op al die miljoen sterren, dan is dat genoeg om zich gelukkig te voelen, wanneer hij naar de sterren kijkt.(…) Maar als het schaap de bloem opeet, dan is het voor hem net alsof alle sterren gedoofd worden! En is dat dan niet belangrijk?” De Kleine Prins, Antoine de Saint-Exupéry.

Hete zomerdagen laten zich gelden. De wereld om ons heen lijkt overwoekerd te worden door beeld en geluid. Door de bomen is het bos soms moeilijk te zien. Waakzaamheid is geboden. Ik denk aan de woorden “I can’t breath” van George Floyd als een wrede metafoor voor hoe mensen elkaar de maat kunnen nemen. De tegenstellingen staan zwart en wit op scherp. Ondertussen lijkt de corona crisis gelegenheid te geven om maatregelen in te voeren die aan de menselijkheid voorbij gaan. “Respect the Rules” lees ik ergens op een bord in de stad. Elders worden fietsen weggesleept om de anderhalve meter te waarborgen. “Het nieuwe normaal”. Regels zijn regels. Ik hou mijn adem in. De menselijke maat vraagt toch om andere eenheden? Zoals daar zijn liefdevolle aandacht en wederzijds begrip. Ik noem maar wat. Of wat te denken van lucht? Dat is waar ik zelf naar snak. Frisse lucht wel te verstaan.

N.a.v. het thema ‘crisis’ ontwikkel ik een creatief dagprogramma voor de intervisiegroep waar ik deel van uitmaak. Zoekend naar de exacte betekenis van het woord ‘crisis’ blijkt dat dit woord van oorsprong geen negatieve lading heeft. Het is een neutrale term voor scheiden, schiften, onderscheiden, beslissen, beslechten, richten en oordelen. Zo bezien, is een crisis een ‘moment van de waarheid’, waarop een beslissing moet worden genomen die van grote invloed is op de toekomst, aldus Wikipedia. Ik werk aan een tekening en besef in de zoektocht naar een goeie compositie dat ik het element lucht nodig heb. Om het vuurtje van liefde steeds opnieuw leven in te blazen. Mijn bloem te koesteren in een wereld vol dreiging en te voorzien van licht en lucht. Beweging brengen daar waar het vastloopt.

“Het nieuwe normaal” ís niet normaal. Welke noden mogen wetten breken? Dat is een vraagstuk waar we niet te luchtig overheen mogen stappen. Wat zijn de goeie zaden en wat zijn de slechte zaden? De kleine prins uit het sprookje van Antoine de Saint-Exupéry heeft er een dagtaak aan. Op zijn kleine planeet groeien apebroodbomen die je nooit meer kwijt raakt als je ze niet op tijd aanpakt. Ze beslaan de hele planeet en doorboren haar met hun wortels. “En als de planeet klein is en er zijn teveel apebroodbomen, kan de planeet uit elkaar barsten.” In het begin lijken ze erg op de prachtige rozenstruiken. Maar zodra de kleine prins ze kan onderscheiden van de rozenstruiken trekt hij de apebroodbomen eruit. “Het is een vervelend maar heel gemakkelijk werkje”, zegt hij.

In het sprookje kom ik op adem en krijg ik weer lucht. Het is heel helder: zorgen we voor bloeiende rozenstruiken of laten we apebroodbomen groeien? Dragen we de aarde en tillen we elkaar op of laten we onze planeet vernietigend uit zijn voegen barsten? Als een crisis nodig is om het moment van de waarheid aan het licht te laten komen en de toekomst op het spel staat, dan stel ik voor om een Ministerie van Rozenstruiken op te richten. Met De Kleine Prins aan het roer. Omdat je alleen met het hart goed kunt zien. Iedereen kan bijdragen aan dit Ministerie van Rozenstruiken. We zijn tenslotte allemaal verantwoordelijk voor onze eigen roos.

En dan ga ik nu eerst een luchtje scheppen. Sterren kijken. Me afvragen of ik vandaag wel goed voor mijn bloem gezorgd heb. En of de schapen mijn bloem niet opgegeten hebben.

Vandaag herdenk ik alle dagen van mijn leven. Het oorlogsbloed dat door mijn aderen stroomt, mijn hart koud met slib van angst voor geweld. Niet ik, maar zij die voor mij gingen, voerden bevend het wapen, registreerden met eigen ogen, eigen lijf. Voor het leven getekend, op naar de toekomst, niet meer praten, handen uit de mouwen. De oorlog likt zijn wonden en lekt zijn vuil venijn. De nachten zwart en vol van dood schreeuwen om aandacht, slaan en schoppen om zich heen. Willen grijpen, willen redden, willen vastpakken en weer weg. De ouders ontredderd achterlatend in bloed, in pijn, in scherp verdriet. Ik begrijp het niet. Maar voel. En zie. En onderga. Wil grijpen, wil redden, wil vastpakken, wil weg. Duik onder mijn dekens en wacht tot de stemmen bedaren en het licht tot slot uit. Dagen vol zwijgen, met nietszeggende woorden, met ogen die kijken in een duister niets. Dagen vol daden om het verleden toe te dekken, te laten verdwijnen in een toekomstvolle tijd. Daden die dienen, die helpen, die voeden, die bouwen, die leren, hard werkend aan een nieuw bestaan. Die, hoe ze ook hun best doen, niet kunnen voorkomen dat het monster blijft wachten tot het zijn slag weer kan slaan.

Vandaag herdenk ik alle dagen van hun leven. Hun angst, hun wanhoop, hun verdriet, hun pijn. Hoe de oorlog verdween, maar niet uit hun zijn. Vandaag geef ik stem aan hen die zo streden, aan hen die leden aan onnoemlijke angst. Vandaag geef ik stem aan mijn eigen verleden, doorbreek de muur van het zwijgen, kijk het monster in de bek. En ik huil stille tranen van liefde en verlies. Kijk om me heen, zie jonge mannen, jonge vrouwen, hoor de verhalen, lees de ogen, die ogen, die blik, zo bekend. Ogen die zwijgen en des te meer zeggen. Ik begrijp het niet. Maar voel. En zie. En onderga. Het verleden haalt ons in. De boten varen ons leven binnen en vragen om daden. Daden die dienen, die helpen, die voeden, die bouwen, die leren, hard werken aan een nieuw bestaan. Daden, die hoe we ook ons best doen, het monster te sussen en brandhaarden te blussen, niet kunnen voorkomen dat het zijn slag weer zal slaan.

Vandaag gedenk ik, het herdenken voorbij. Wat is er nodig, wat is nog vrij? Vrij van oordeel, van afwijzing, van angst? Vol met aandacht, met liefde, met licht? Hoe vrij ben ik zelf van het duister verleden, hoe vrij durf ik zelf door de wereld te gaan? Voorzichtig wil ik het pad betreden, met nieuwe ogen, nieuwe oren en wil ik vrij spreken met een nieuwe mond. Wil ik de tekens van de tijd begrijpen met een nieuw begrip. Het bloed van mijn verleden wil ik ader laten, doen stromen in brede rivieren die uitkomen in zeeën van licht. In warm kloppend bloed wil ik hen laten waden. Bloed van verleden verbinden met bloed van toekomst; liefde en warmte laten sijpelen in het koude bestaan. Noem jou, noem mij, noem ons – alles – maar vooral, vooral, bovenal bij de naam.

Vandaag. Denk ik. Vandaag moet het zijn.

Meer dan zeven weken onderweg. Coronavirus. Mijn bijenwasdoeken liggen in het Forum en het Forum is dicht. Mondkapjes gemaakt in plaats daarvan. Momenteel geen vraag meer uit de zorg. Maatregelen die stapsgewijs versoepeld gaan worden. Waarbij elke maatregel een veelvoud aan vragen oproept. Covid-19. Het beest in de bek kijken. Het venijn lijkt in de staart zitten.

In het begin van de lock-down ben ik druk bezig en volg ik het nieuws mondjesmaat. Naarmate ik het rustiger krijg verdiep ik me wat meer. Ontdek meer waarheden dan één. Wat is wijsheid en vooral wat is waar? Hoe meer ik er over lees en hoor, hoe chaotischer het wordt in mijn hoofd. Verplichte vaccinatie, tracker apps, het ‘nieuwe normaal’. Ben ik nu banger voor het systeem dan voor het virus? Ben ik naar een soort ‘Wie Is de Mol’ spel aan het kijken? Zitten we met zijn allen in een tunnelvisie? Ik zet mezelf op rantsoen, lees: ik volg geen nieuws meer op de televisie en social media, zoals ik eigenlijk al jaren doe. De waan van de dag de waan van de dag laten. Want ja, nieuws en vis blijven maar één dag fris. Het lukt me weer om enige concentratie op te brengen en bijvoorbeeld een boek te lezen of wat in de tuin aan te rommelen.

• 

• 

De leegte toelaten en in die leegte ontdekken wat er op mijn pad verschijnt. Van ruis naar rust. Wat er is gebeurd loslaten. Covid-19. Wat er nog gaat gebeuren loslaten. Daarbij, leven alsof het je laatste dag kan zijn. Ik vind heel veel dingen interessant, zoek graag iets uit. Dat is leuk, en soms ook lastig. Energy flows, where attention goes. Juist in deze chaotische tijd waar het aan alle kanten energie lekt, heel zorgvuldig kiezen waar ik mijn aandacht aan wil besteden.

Ik weet het wel. Liefde, Energie, Verbinding, LEV in mijn leven. Dat is waar ik mijn aandacht aan wil besteden. Dat lijkt eenvoudig, maar er is moed voor nodig in de praktijk. Steeds weer kijken en voelen of het klopt bij ‘mijn’ woord. Ook hier: waarheidsvinding, maar dan met betrekking tot mijzelf. LEV betekent HART in het Hebreeuws, en LEEUW in het Russisch. Mijn hart bewaken als een leeuw en dat voor een bangebroek als ik, ha,ha. Andersom werkt het gelukkig ook. Als ik voel dat mijn hart ergens sneller van gaat kloppen, kan ik ervoor gaan als een leeuw. Puntje van aandacht dus. Besteden aan die dingen die het leven de moeite waard maken. Vertrouwen hebben. En discipline beoefenen. Elke dag opnieuw. LEVen.

het virus is net één groot Pasen, voor wie ’t verhaal kent, ga maar na

het laatste maal genoten samen, de kruistocht en nu stil

aan het kruis genageld, de mensheid, zonder oordeel schuld, likt haar wonden in de spelonk

binnen de mazen van het net gevangen, wachtend op wat komen gaat, Covid-19, Pasen ’20 eeuwen onderweg

naar wat, naar wie, naar hoe, waartoe?

met passie wordt ons lot bezongen en van commentaar voorzien de beelden kijken ziende blind

wie schuift de steen weg van het hart? wie staat er op en wandelt? legt de oude mantel af, het mysterie tegemoet?

en nu stil

wacht

nog even

het nieuwe leven leven