leegte
Dat onbestendige gevoel. Geen gevoel eigenlijk. Spitten in de tuin dan maar. Lege nestsyndroom? Zelfs dat niet. Ik geniet ook best van allerlei dingen. Zoon helpen, gesprekken met dochter, oppassen op kleindochter, etc. Het woord wat na het tuinieren krachtig naar binnen komt is leegte. LEEGTE. Ik bevind me in de leegte. Heb behoefte aan leegte. Deze tijd in de wereld zo volgeladen; prikkels, permanente stroom aan informatie, noem het maar. Leegte niet als een gebrek aan vulling of een verlangen naar. Leegte als een ruimte waarin dingen kunnen zijn zoals ze zijn. Misschien beweeg ik me daar mentaal wel naar toe. Voelt het daarom zo stoïcijns. En ken ik dat niet van mezelf. Moet ik eraan wennen dat leegte ook een gebied is waarin ik kan wonen. Leegte, zodat ik kan ontvangen.
In het boek van Cuong Lu word ik op mijn wenken bediend en lees ik zijn visie over leegte. Niets doen. Zijn. Erbij blijven, zowel in een tijd van lijden als in een tijd van geluk. Leegte om goed te kunnen zien, inzicht te verkrijgen. Rustig zitten en ademhalen en daarmee contact krijgen met de werkelijkheid. Vrijheid ervaren.
Het is mooi weer en ik ga buiten zitten. Beetje tekenen in mijn boekje. De bloemen kijken mij uitnodigend aan.
Het valt niet mee om leeg te zijn. Dat is telkens weer oefenen. Tekenen is een fijn hulpmiddel daarbij. Goed kijken. Niet naar het papier, maar naar de bloem. Langzaam de contouren volgen met mijn ogen en mijn hand over het papier de rest laten doen. Blijven ademen. De bloem in me opnemen. De tijd valt weg. Tot slot inkleuren met aquarelverf. Een impressie van wat ik voor me zie. De essentie proberen te vangen. Genieten. Zomer, zen en zonnebloem. Zo leeg als maar kan.
