“Als iemand van een bloem houdt waarvan er maar één bestaat op al die miljoen sterren, dan is dat genoeg om zich gelukkig te voelen, wanneer hij naar de sterren kijkt.(…) Maar als het schaap de bloem opeet, dan is het voor hem net alsof alle sterren gedoofd worden! En is dat dan niet belangrijk?” De Kleine Prins, Antoine de Saint-Exupéry.
Hete zomerdagen laten zich gelden. De wereld om ons heen lijkt overwoekerd te worden door beeld en geluid. Door de bomen is het bos soms moeilijk te zien. Waakzaamheid is geboden. Ik denk aan de woorden “I can’t breath” van George Floyd als een wrede metafoor voor hoe mensen elkaar de maat kunnen nemen. De tegenstellingen staan zwart en wit op scherp. Ondertussen lijkt de corona crisis gelegenheid te geven om maatregelen in te voeren die aan de menselijkheid voorbij gaan. “Respect the Rules” lees ik ergens op een bord in de stad. Elders worden fietsen weggesleept om de anderhalve meter te waarborgen. “Het nieuwe normaal”. Regels zijn regels. Ik hou mijn adem in. De menselijke maat vraagt toch om andere eenheden? Zoals daar zijn liefdevolle aandacht en wederzijds begrip. Ik noem maar wat. Of wat te denken van lucht? Dat is waar ik zelf naar snak. Frisse lucht wel te verstaan.
N.a.v. het thema ‘crisis’ ontwikkel ik een creatief dagprogramma voor de intervisiegroep waar ik deel van uitmaak. Zoekend naar de exacte betekenis van het woord ‘crisis’ blijkt dat dit woord van oorsprong geen negatieve lading heeft. Het is een neutrale term voor scheiden, schiften, onderscheiden, beslissen, beslechten, richten en oordelen. Zo bezien, is een crisis een ‘moment van de waarheid’, waarop een beslissing moet worden genomen die van grote invloed is op de toekomst, aldus Wikipedia. Ik werk aan een tekening en besef in de zoektocht naar een goeie compositie dat ik het element lucht nodig heb. Om het vuurtje van liefde steeds opnieuw leven in te blazen. Mijn bloem te koesteren in een wereld vol dreiging en te voorzien van licht en lucht. Beweging brengen daar waar het vastloopt.
‘air
-o-
dynamiek‘
“Het nieuwe normaal” ís niet normaal. Welke noden mogen wetten breken? Dat is een vraagstuk waar we niet te luchtig overheen mogen stappen. Wat zijn de goeie zaden en wat zijn de slechte zaden? De kleine prins uit het sprookje van Antoine de Saint-Exupéry heeft er een dagtaak aan. Op zijn kleine planeet groeien apebroodbomen die je nooit meer kwijt raakt als je ze niet op tijd aanpakt. Ze beslaan de hele planeet en doorboren haar met hun wortels. “En als de planeet klein is en er zijn teveel apebroodbomen, kan de planeet uit elkaar barsten.” In het begin lijken ze erg op de prachtige rozenstruiken. Maar zodra de kleine prins ze kan onderscheiden van de rozenstruiken trekt hij de apebroodbomen eruit. “Het is een vervelend maar heel gemakkelijk werkje”, zegt hij.
In het sprookje kom ik op adem en krijg ik weer lucht. Het is heel helder: zorgen we voor bloeiende rozenstruiken of laten we apebroodbomen groeien? Dragen we de aarde en tillen we elkaar op of laten we onze planeet vernietigend uit zijn voegen barsten? Als een crisis nodig is om het moment van de waarheid aan het licht te laten komen en de toekomst op het spel staat, dan stel ik voor om een Ministerie van Rozenstruiken op te richten. Met De Kleine Prins aan het roer. Omdat je alleen met het hart goed kunt zien. Iedereen kan bijdragen aan dit Ministerie van Rozenstruiken. We zijn tenslotte allemaal verantwoordelijk voor onze eigen roos.
En dan ga ik nu eerst een luchtje scheppen. Sterren kijken. Me afvragen of ik vandaag wel goed voor mijn bloem gezorgd heb. En of de schapen mijn bloem niet opgegeten hebben.
