Author: Anja Van Beek

Sinterklaas is officieel weer uit het land. En dat is maar goed ook. De nacht volgend op het ‘heerlijk avondje’ is tumulteus en ik word meerdere malen wakker als de wind raast door de hoge bomen vlak bij ons huis. De goedheiligman kan met goed fatsoen het dak niet meer op.

Op ‘black friday’ tref ik de kassière van de plaatselijke supermarkt in zwarte kleding. Ze straalt. ‘Ik voel me veel fijner in mijn eigen kleding en het staat toch ook veel leuker dan het verplichte winkeljasje’, vertrouwt ze me toe. Ik wens haar een ‘prettige zwarte zaterdag’. ‘Black friday hè’, corrigeert ze me lachend. Hoe kom ik nou weer bij zwarte zaterdag? Dat is pas twee seizoenen verder. ‘Was het maar vast weer zomer’, zegt ze. Ik pak mijn boodschappen in en zie dat een donker getinte man inmiddels klaar staat om af te rekenen. En dan gebeurt het. In mijn gedachten: ‘Wat hebben we gezegd? Black friday, zwarte zaterdag, kan dit gesprek wel door de beugel gezien vanuit de donkere man?’ Verward fiets ik met mijn boodschappen aan het stuur naar huis. Wat hangt er in de lucht? Sinds wanneer is het woord ‘zwart’ zo beladen? Met de komst van Sinterklaas is het zwartepieten weer begonnen. Elkaar woorden in de mond leggen die niet worden gezegd, gedachten toedichten die niet worden gedacht. Zwart-wit denken, racisme, ik word er heel verdrietig van.

De dag daarop zie ik een dweilorkest in hartje stad, als ik van de markt naar mijn fiets loop. Zwarte pieten en roetveegpieten lopen door elkaar en stemmen hun instrument. Op een gegeven moment groeperen ze samen en de trommelpiet zet in. Glimlachend publiek. ‘Hoor de wind waait door de bomen..’ en ‘makkers staakt uw wild geraas..’ Uit de context genomen, krijgen deze regels ineens wel een heel bijzonder karakter. Het lijkt alsof de natuur ons een spiegel voorhoudt en ons laat zien waar we mee bezig zijn. Laten we letterlijk én figuurlijk bomen planten, zodat de wind kan luwen. Omdat alles omver blazen gewoon geen optie is.