BLOG

Dolf Jansen, De Beeldenstorm Oudejaars

Stadsschouwburg. Eerste rij. Ik zet me schrap. Gelijk bij opkomst is het raak. De mevrouw twee stoelen verderop met een knalgele jas op haar schoot wordt door Dolf aangesproken en met haar jas in de hand vliegt hij achter de coulissen met de mededeling dat hij ook zo’n exemplaar in bezit heeft. Hij komt terug met een geel hesje en houdt deze samen met de verworven jas triomfantelijk omhoog. Vanaf de eerste minuut moet ik lachen. Zo verschrikkelijk lachen dat mijn buikspieren beginnen te protesteren. Wat een humor, wat een vaart deze kleine tanige man die zo groots en imponerend voor me staat. Totdat… Feilloos weet hij de aandacht van het publiek te vangen totdat hij zijn punten maakt. Want Dolf heeft een verhaal. Een verhaal dat verteld wil worden. Met zijn grappen en scherpe satire weet hij mij van het ene op het andere been te zetten. De Beeldenstorm zet in sneltreinvaart onze maatschappij neer zoals deze zich manifesteert. En Dolf prikt en wikt. Wil in gesprek met mensen. Punten weghalen en komma’s plaatsen. Veel stof tot nadenken. Als de bladblazer in beeld komt, knijp ik ‘m wel een beetje. En ik denk, die Dolf, dat is zelf de bladblazer vanavond. Hij schudt de boel flink op, de wind eronder, alles van zijn plek. Met die frisse en optimistische wervelwind brengt hij in beweging en mijn gedachten dwarrelen als blaadjes in de lucht. Het is heerlijk en ik wil niet dat dit ophoudt.

Als ik later in bed lig gaan mijn gedachten verder. Het stormt nu in mijn hoofd. Tussen de bedrijven van het slapen door. Wat nou, als niet de politicus maar de cabaretier de richting van het land aangeeft? Als we ons zouden laten inspireren door mensen zoals Dolf? Waar zijn we eigenlijk zonder hen? Zij, die hun hoofd durven uitsteken en het blad durven blazen. Die de stoffige gevestigde orde in de wind gooien. Laten zien dat er andere waarheden bestaan dan die van het geld en de economie. Met zijn bijna staccato poëtische intermezzo’s veegt Dolf vol gevoel al het blad weer op één hoop en wijst hij op de berg van de toekomst. Geen gouden berg, hij maakt het niet mooier dan het is. Wel wijst hij op een menselijke, humane samenleving met hart voor elkaar en voor de aarde waarop wij leven. Met zijn bladblazer heeft hij al mijn rottende bladeren weggeblazen en de jonge frisse blaadjes weer tevoorschijn getoverd. Zo gemakkelijk kan dat gaan. Ik wil meer lachen om Dolf. Om heel veel grappen van hem. Dusdanig dat ik er nog dagen spierpijn in mijn buik van heb. Ik wil dat de grappen de boventoon voeren en dat het niet meer nodig is om de mensen wakker te schudden met zijn punten. Hoelang gaan we mensen als Dolf nodig hebben? Wanneer gaan we de ‘nar van de koning’ serieus nemen? We zouden onze eigen bladblazers ter hand kunnen nemen. Waarmee we in onze eigen omgeving de boel opschudden. Fris en vrij. Met liefde voor de aarde en voor onze medemens. Op kleinschalig niveau met een grootse uitwerking. Hoe simpel kan het zijn. Blaas blad! Wees aardig voor elkaar! Komma, Vooral veel komma’s. Dolf, dankjewel! Punt ,