herinner(d)ingen
“..and the memories bring back you..” Maroon 5 Memories
De maand januari is voorbij en het is me gelukt om me van 496 items te ontdoen. De oud papier bak deed goede zaken, de kliko in mindere mate en voor de rest is het wachten tot de kringloop weer open gaat of dat er iemand zich meldt voor het één of ander. Het is wel een klusje en ik kom mezelf van tijd tot tijd tegen. Maar ik wil dat het slaagt, en hou vol. Het kost me energie, maar ik zie dat er opeens daadwerkelijk ruimte ontstaat. En ik voel dat er aan de andere kant energie op gang komt. Ik maak ondertussen gelijk ook maar de betreffende laden, kasten en zo meer schoon. De bezem erdoor, het lijkt potdorie de voorjaarsschoonmaak wel.
Dit is zeker niet de eerste keer dat ik een serieuze opruimpoging doe. Marie Kondo is ons huis niet voorbij gegaan en heeft me enorm geholpen om te categoriseren: kleding, boeken, papieren, allerlei én spullen met emotionele waarde. De categoriën zelf vallen weer uiteen in subcategoriën en op die manier kun je alles wat in huis zich bevindt inzichtelijk en overzichtelijk maken. David Allen werkt met een vergelijkbare methode: Getting Things Done, wat heel in het kort neerkomt op je hoofd leegmaken, je focus verscherpen en daardoor gemakkelijker dingen voor elkaar krijgen.
Waar ik o.a. tegenaan loop zijn de vele herinner(d)ingen die ik koester. Maar ik ontdek dat positieve én negatieve herinneringen beiden pijn doen als ik ze ophaal vanuit een verlangen of vanuit een gemis. Vanuit een grijpen naar of vanuit een vasthouden aan. Het leven valt niet vast te houden, is als water voortdurend in beweging.
Herinneringen bevinden zich niet in spullen aldus The Minimalists. Herinneringen bevinden zich in ons hoofd. Wat ik wel merk is dat verschillende spullen verschillende laatjes in dat hoofd van mij open trekken. En tegelijkertijd vraag ik me af hoeveel herinneringen ik nodig heb om me voort te bewegen door het leven. Of belemmeren herinneringen juist het vooruitleven omdat ze je terugtrekken in de tijd? Versteen je dan net als de vrouw van Lot in het bijbelverhaal die, als ze achteromkijkt, verandert in een zoutpilaar? Het laat mij niet los, zoals Stef Bos zingt in zijn ‘Lied van Lot’: ‘Als ik nu omkijk, blijf ik stilstaan’.
Als ik wil meebewegen met de stroom van het leven, gaat het er niet om om alles vast te houden, maar om hoe ik het leven ontvang. De positieve én negatieve ervaringen. En dus vraag ik me af tijdens deze tweede lockdown: wát nou als ik gebruik maak van deze unieke periode, zonder ontmoetingen, zonder afleidingen en met al zijn beperkingen. Hoe kan ik deze tijd benutten dusdanig dat ik er oké mee kan zijn, voor zolang als het duurt? Kortom er het beste van maken? Ik her-inner me en luister naar wat mijn ‘innerlijke stem’ te vertellen heeft.
