levenshaast
Op het gebied van een leven met zo min mogelijk (plastic) afval zijn er mensen die dat veel sneller voor elkaar krijgen dan ik. Momenteel heb ik het boek in huis van Kate Arnell: ‘IN 6 WEKEN NAAR ZERO WASTE. Zo eenvoudig is duurzaam leven’. Ik ben nu toch al zo’n kleine twee jaar onderweg en best wel goed bezig maar zero waste nog zeker niet. Zes weken! Hoe dan? Ik heb het boek opgehaald om mezelf weer scherp te stellen. Te kijken waar en hoe het nog beter kan. En houd mezelf tegelijk voor ogen dat gras niet sneller gaat groeien door eraan te trekken.
Misschien is het van alle tijden en ligt het aan mij. Ik merk ook dat auto’s mij steeds vaker inhalen. Ze rijden harder dan ik doe. Ze rijden harder dan de toegestane snelheid. En ik vraag me af of het met dit ‘Corona-tijdperk’ te maken heeft. Nog snel even dit, nog snel even dat. Snel, voordat een eventuele volgende lock-down van start gaat? Of voordat het virus hen velt? Geen idee eigenlijk. Misschien word ik me wel bewust van mijn eigen neiging om telkens een tandje harder te gaan. Veel bezig met allerlei, zonder mezelf rust te gunnen. Want ik wil nog van alles, mijn ambitie ligt hoog.
Totdat ik me onlangs de vraag stelde: “Wat nou, als dit het gewoon is? Wat nou, als ik tevreden ben met het leven zoals het zich momenteel voordoet?” Mijn ambities laten varen en ‘gewoon’ zijn in het moment. Nee! Mijn gedachten gaan in de weerstand. Maar, in mijn lijf voel ik een aangename rust en ruimte. En in de afgelopen weken stel ik me steeds vaker voor hoe het is om gewoon alleen maar te zijn. Geen specifieke wensen voor de toekomst, geen gegraaf in het verleden. Open staan voor dat wat er zich in het moment voordoet.
Zojuist is er daadwerkelijk een nieuwe lock-down afgekondigd. Met alle gekte en weerstand vandien. Waar kan ik heen, er is geen escape. Wat nou, als dit nu juist de bedoeling is? vraag ik me vaak af als ik iets creëer en het niet helemaal gaat zoals ik dat wil. Juist op dat moment ontstaat er iets onverwachts en blijkt bijvoorbeeld een verfvlek te zorgen voor zoveel meer dan dat ik van tevoren had kunnen bedenken.
En dan staat zij daar. De grande dame, hoe oud zou ze zijn? Stil, naakt, gerimpeld en vervormd, zij kent de tanden van de tijd, buigt en bukt maar houdt zich staande. De grande dame wat heeft zij te vertellen? Wat heeft zij meegemaakt? Haar krachtige vormen, hoe is ze zo gegroeid? Haar tere lijnen die zachtjes bewegen. Ze fluistert, zucht en geeft mij lucht. Ik sta even stil, parkeer mijn levenshaast naast mijn fiets. Eindelijk stil. Wat kan ik leren van deze oude boom die van alle tijden is. Stilstaan. Wat nou als dat de bedoeling is? Ontdekken wat het leven voor onverwachte wendingen in petto heeft? “There is a crack in everything. That’s how the light gets in“.
